1. Το Δίκτυο από μόνο του είναι άναρχο, άδικο και αληθές. Τα τρία στερητικά άλφα δημιουργούν και αντικατοπτρίζουν το προφανές της λήθης. Η θεοποίηση του, η αναγωγή του σε ψηφιακές δέκα εντολές είναι το ζητούμενο.
2. Ένα Δίκτυο για να δικαιολογήσει το όνομά του και μόνο χρειάζεται ενέργεια. Η ενέργεια αυτή είμαστε εμείς.
3. Κάθε λεπτό που περνάει δεκάδες ψηφιακά σούπερ νόβα δημιουργούνται με άπειρη, μικρή, ή καθόλου διάρκεια ζωής. Αυτή είναι η πληροφορία.
4. Το Δίκτυο λειτουργεί αυτόνομα, παραφράζει, διαστρεβλώνει, αληθεύει, ψεύδεται, επιτίθεται, αμύνεται, σαρκάζει, διακωμωδεί, ορύεται, δικαιώνει, δικάζει, δικάζεται, παρανομεί, νομεί, θρέφει, θρέφεται, γιγαντώνεται, νανίζεται. Αυτό είναι το Δίκτυο.
5. Η κοινωνία μεταφέρθηκε στο δίκτυο και μαζί της μετέφερε όλες τις στενωπούς της, τα αδιέξοδά της και την πολιτική της βούληση έχοντας λαθεμένα την εντύπωση ότι η επίφαση της ελευθερίας είναι η ελευθερία. Αυτή είναι η κοινωνία.

Το Δίκτυο είναι ο απόηχος μιας κοινωνίας, η ηχώ της, η τελευταία της κραυγή ακριβώς πάνω από τις ταντάλειες όχθες. Η κοινωνία που ορειβατεί, και ακροβατεί, ελπίζει και εύχεται. Με όλες τις πανώλες της θεραπευμένες και τα νερά της καθαρά και αφαλατωμένα εύχεται και απεύχεται μέσα στην ακροβασία της ο ήλιος να ανατείλει και από την άλλη πλευρά.

Στο Δίκτυο έχουν θέση όλα τα κοινωνικά στρώματα. Εδώ δεν υπάρχουν διαπιστευτήρια, διαβατήρια και φρονήματα. Η τουλάχιστον δεν υπήρχαν κάποτε. Τώρα πιά με μερικές γρήγορες, κοφτές ματιές μπορείς να παρατηρήσεις εύκολα τις αλλαγές στον πλανήτη, το μικροαστικό ιντεράξιον, τις παραλλαγές του κηφηνισμού, τη θεοποίηση του bandwidth και του soul downloading ενώ ταυτόχρονα ο δαίμονας του λεγόμενου real life υποφέρει από ανίατους ρευματισμούς.

Θα μπορούσε κάποια στιγμή το δίκτυο -και η υποτιθέμενη κοινωνία της πληροφορίας- να λειτουργήσει ως η νέα, πολλά υποσχόμενη, νεοθρησκεία απαλλαγμένη πια από τις παιδικές τις αρρώστιες παραδίδοντας στους κοινούς άθνητους ένα περίεργο γλυπτό νεοχίπυς και μεταγουντστοκ?
Νομίζω πως ναί.

Αν και προβλέψιμο, βαρετά επαναλαμβανόμενο και κλισέ είναι η τελική κατάληξη του loopin the loop όπου η επίφαση της ελευθερίας ωθεί τον πολίτη του δικτύου, μετά από όλα τα δεινά που υπέφερε και υποφέρει ολόκληρη η ανθρωπότητα χωρίς καν να ευθύνεται εκείνος, στη δημιουργία μυριάδων δανεικών τύψεων και ενοχών, ακριβώς όπως οι θρησκείες. Οι αγωνιώδεις ρεκλάμες για τον πλανήτη, η επιστροφή στη φύση, το δέος για τους κεραυνούς και τα φυσικά φαινόμενα επανέρχεται γεμίζοντας -όχι πια φόβο- αλλά αγανάκτηση που μπορεί να μετρηθεί μόνο σε gigabytes.

Ενα ολόκληρο κομμάτι της κοινωνίας, το πιό δημιουργικό της, έχει μεταφερθεί πιά ολοκληρωτικά στο δίκτυο. Οι Τέχνες που γνώρισαν αιώνες σκοταδισμού πάντα έβρισκαν τον τρόπο ώστε να επιβιώσουν και να δημιουργήσουν κάτι από το πουθενά. Δυστυχώς μαζί τους υπήρχε πάντα μια ολόκληρη στρατιά λακέδων, κηφήνων, κολάκων και βρυκολάκων που λειτουργούσαν και λειτουργούν ως αυλικοί και πιερότοι ενίοτε.

“ Το ιντερνετ είναι η απόδειξη ότι οι καλοί έχασαν”