Ενδον σκάπτε. Ενδον η πηγή του αγαθού και αεί αναβλυειν
Μάρκος Αυρήλιος

Μακριά από τους δυναστικούς φρεντο στο ψηλό ποτήρι. Μακριά από το άχαρο άγευστο και άχρωμο πήγαινε-έλα της παραλιακής πασαρέλας. Μακριά από την πορφυρή δύση ενός βρώμικου ήλιου. Μακριά από τις κεραίες της τηλεόρασης των εύκολων στο μάτι και το αυτί εικόνων και ήχων. Μακριά από της δονήσεις της λήθης των ριαλιτις. Μακριά από «κορίτσια» που βάφουν τα νύχια τους σε στάσεις λεωφορείων . Μακριά από ανούσια και με ημερομηνία λήξης μπλα μπλα μπλα…

7.00 Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς:
Πράξη 1και 2: O Θάνατος είναι σύμβουλος.

Είχα χρόνια να πάω θέατρο. Είχα ξεχάσει τη μαγική μυρωδιά του πάλκου. Είχα ξεχάσει το τρεμούλιασμα των προσώπων πάνω στη σκηνή. Τα χτυπήματα των ποδιών στο σανίδι. Είχα ξεχάσει τις κοφτές λαχανιασμένες ανάσες. Το ανεβοκατέβασμα του στήθους κάτω από τα ρούχα. Είχα ξεχάσει τις δυνατές φωνές των ρόλων να αντηχούν στην αίθουσα.

Είσαι εκτεθειμένος μόνος αντιμετωπίζεις το αιμοβόρο σου κοινό. Με ένα κλείσιμο του ματιού, με ένα σπάσιμο του προσώπου τους παίρνεις μακριά. Σε ένα ταξίδι χωρίς τέλος και αρχή.

Ο τοίχος των εφημερίδων υψώνεται ζωντανός, ενοχλητικός και χιλιοειπωμένος. Οι δύο κρατούμενοι ακουμπάνε πάνω στο τεράστιο χάρτινο ψέμα. Ανταλλάσσουν μνήμες, σπαραγμούς, απορίες. Ο θάνατος κρέμεται από πάνω τους. Αεροπλάνα βουίζουν. Μπλε φώτα ζωντανεύουν τον τρόμο. Ένας σουγιάς κρέμεται σε χαλαρά δάκτυλα που τρέμουν από αβεβαιότητα. Γιατί να με σκοτώσεις? Αύριο θα πεθάνω. Γιατί να ξεκουράσω τα πόδια μου? Αύριο δεν θα περπατάω.

Ο Μαξ και ο Ραφαελ αγωνίζονται να καταλάβουν. Αγωνίζονται να λύσουν τις διαφορές τους και να τις κατανοήσουν. Ο Θάνατος πάντα εκεί, σύμβουλος κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους, χώνεται μέσα στο δέρμα τους, κάθεται πάνω στα μαλλιά τους. Ανταλλάσσουν μνήμες, έρωτες, πάθη, μίση. Το σανίδι βρυχάται και βογκάει κάτω από το βάρος της πάλης των συνειδήσεων. Ο τοίχος των μουχλιασμένων πρωτοσέλιδων στέκει εκεί ασάλευτος, υψωμένος ως τον ουρανό.

Δεν υπάρχει τίποτα. Δεν υπάρχει αύριο, σήμερα, πάντα, ποτέ, μέλλον, αγάπη, μίσος, προκαταλήψεις, ελπίδα, οργή, θυμός, όνειρα, θλίψη, χαρά, ευτυχία, δυστυχία, δάκρυ. Υπάρχει μόνο η Τελευταία Στιγμή πριν την αιώνια Λήθη. Η μαγική εκείνη στιγμή των λίγων κλασμάτων χρόνου που κοιτώντας πάνω από τον ώμο σου θα δεις όλη σου τη ζωή να περνάει αστραπιαία και θα θυμηθείς, λίγο πριν ξεχάσεις για πάντα.

Ο Ραφαελ καταρρέει… Τρέμει σύγκορμος και δονείται όλο του το κορμί από το βάρος του Φόβου. Δεν θέλει να πεθάνει. Η θέληση του για τη ζωή τον κάνει πιο δυνατό, πιο καθαρό. Κοιτάει για τελευταία φορά πάνω από τον ώμο του και βλέπει μια ζωή γεμάτη μίση. Γεμάτη προκαταλήψεις. Γεμάτη ψέμα. Καταλαβαίνει ότι τη στιγμή της Μεγάλης Λήθης τίποτα δεν ισχύει.

Πέφτει στην αγκαλιά του Μαξ. Τυλιγμένοι και οι δύο στους ατμούς της απώλειας βλέπουν τον ουρανό. Βλέπουν τα αστέρια… Τα κορίτσια που αγάπησαν. Τους ανθρώπους που μίσησαν. Τα ηλιοβασιλέματα που ερωτεύτηκαν. Τα λουλούδια που μύρισαν. Τα πουλιά που άγγιξαν. Τα αστέρια που μέτρησαν…

Για λίγες στιγμές πριν χαθούν στο αιώνιο σκοτάδι γίνονται οι ίδιοι μυρωδιές, αστέρια και έρωτες.

Γίνονται αυτό που είναι… Δύο μικρές αιώνιες φλόγες στο άπειρο.