Θα ήταν μια υπέροχα συνηθισμένη μέρα εάν η η τηλεόραση του Ζήτα δεν κινδύνευε να πάψει να λειτουργεί. Από καιρό έβγαζε περίεργους θορύβους ενώ αναβόσβηνε αυτάρεσκα και χωρίς προειδοποίηση ανησυχώντας τον Ζήτα με τις κακοτροπιές της. Είχε παλιώσει αρκετά ήταν η αλήθεια. Οι λυχνίες της είχαν γεμίζει σκόνη και έφεγγαν αχνά τυλιγμένες σε εκείνο το μαλακό χνούδι που συσσωρεύεται μόνο στις τηλεοράσεις όλου του κόσμου. Πόσα θαυμαστά γεγονότα δεν είχε δεί ο Ζήτα στην οθόνη της! Πόλεμους, ξεκοιλιασμένα πτώματα, βιασμούς, αίμα, υποσχέσεις, εισβολές, πραξικοπήματα, δημοκρατίες με ημερομηνία λήξης, μπρούτζινα αγάλματα να γίνονται κομμάτια, χιλιάδες ανθρώπινα σφυριά να γκρεμίζουν τα εμπόδια στα όνειρά τους, άρματα μάχης να κλυδωνίζονται πάνω στη δύναμη της σιδερένιας τους ασχήμιας και να καταπίνουν σώματα μαζί με τις ψυχές τους.

Στον Ζήτα άρεσαν πολύ οι ειδήσεις. Ήταν το μοναδικό του παράθυρο προς τον έξω κόσμο. Η προσωπική του ταχυδακτυλουργία. Ένοιωθε πολύ δυνατός καθώς φορώντας τις μαλακές του παντόφλες βυθιζόταν σε εκείνο τον μαγικό μηχανικό κόσμο που όλα έλαμπαν και αστραποβολούσαν όπως το νερό μιας λίμνης όταν έχει πανσέληνο. Ένοιωθε μερικές φορές σα μικρός θεός που με τον αντίχειρά του άλλαζε τον κόσμο με ταχύτητα. Κλικ πόλεμος. Κλικ επανάσταση. Κλικ δημοκρατία. Κλικ στέψη βασιλιά. Κλικ ο άνθρωπος στη σελήνη. Με κάθε του πάτημα στο κουμπί ο Παντοκράτορας κύριος Ζήτα έβαζε τα πράγματα στη θέση τους όπως άρμοζε σε ένα μικρό θεό.

Αυτή η μέρα όμως ήταν λίγο διαφορετική από τις άλλες. Ο Ζήτα είχε προβλέψει έγκαιρα τον θάνατο της τηλεόρασης του και φορώντας πάντα τις μαλακές του παντόφλες πήγε στο διπλανό διαμέρισμα. Χτύπησε την πόρτα και ζήτησε από τον φίλο του να του γράφει τις ειδήσεις της ημέρας σε μια βιντεοκασέτα καθώς δεν ήθελε να αποχωριστεί την παλιά του τηλεόραση. Θα τον πλήρωνε βέβαια για την εξυπηρέτηση, ούτε λόγος. Ο φίλος του Ζήτα με μία έκφραση απορίας ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του δέχτηκε καθώς αγαπούσε τον γείτονά του αλλά και τα χρήματα. Του είπε να περάσει την επόμενη μέρα για να παραλάβει την πρώτη κασέτα με τις σημερινές ειδήσεις και τα νέα του κόσμου.

Την επόμενη μέρα ο Ζήτα έβαλε την βιντεοκασέτα με τις ειδήσεις. Φόρεσε τις μαλακές του παντόφλες και βούλιαξε στον καναπέ όπως ένα ελάφι στην πλάτη ενός κυνηγού. Έβλεπε με δέος και θαυμασμό τα γεγονότα να αλλάζουν με ταχύτητα χωρίς καν να χρειαστεί να πατήσει έστω και μια φορά το τηλεκοντρολ.

Ο Παντοκράτορας κύριος Ζήτα μαγεμένος που έχανε κάθε μέρα 2 μέρες από τη ζωή του μάζευε τις κασέτες με τις παλιές ειδήσεις σε χάρτινα κουτιά τακτοποιημένες ανά ημερομηνία. Κάθε απόγευμα που έμπαινε στο σπίτι του διάλεγε μια και αν τον ευχαριστούσαν τα νέα γουργούριζε ευτυχισμένος.

Ένα πρωί ο κύριος Ζήτα πέθανε αγκαλιασμένος με την τηλεόρασή του.

Αγγελος Γροντάς