Μπορεί ο Φρεντερικ Μπεγκμπεντέ να κατηγορήθηκε ότι ήταν γόνος πλούσιας οικογένειας και για αυτό εναντιώθηκε με τόση ευκολία στη διαφήμιση και τις πολυεθνικές διαφημιστικές η ουσία όμως είναι και παραμένει ότι “όταν πεθαίνει ένας διαφημιστής απλώς αντικαθίσταται από ένα ζωντανό”.

Από τις πιό σπάνιες περιπτώσεις ταινίας -αν όχι η μοναδική- που συμπληρώνει ένα βιβλίο τόσο άμεσα και γλαφυρά. Ο Μπεγκπεντέ που εμφανίζεται τρείς φορές τσακίζει στην κυριολεξία όλο αυτό το μύθευμα και τη μαιτοδοξία όχι μόνο του άκρατου καταναλωτισμού αλλά βουτάει και ο ίδιος στο βάραθρο του ψεύτικου και του πλασματικού παρασέρνοντας μαζί του ένα κοινό δυστυχισμένο και με τάσεις αυτοκαταστροφής. Και οι τρείς ήρωες (Μαρονιέ, Σαρλί, Οκτάβ) αυτοκαταστρέφονται και καταστρέφουν ο καθένας με τον τρόπο του λογότυπα, brands, ζωές μπλεγμένοι και οι τρείς όχι μόνο στην τραγικότητα της φαντεζί διαφημιστικής καθημερινότητας αλλά κουβαλώντας ταυτόχρονα ένα τεράστιο βάρος στις πλάτες τους που είναι καλυμένες από πλούσια υφάσματα και αρωματισμένες από πανάκριβα αρώματα.

Στο βιβλίο ο λόγος του Μπεγκμεντέ είναι ατίθασος και καυστικός δηλητηριάζοντας με ένα μαγικό τρόπο ένα σύστημα χωρίς ηθική και χωρίς αξίες. Στην ταινία η εικόνα απογειώνεται και απογειώνει τον θεατή προσφέροντάς του ένα κόσμο που παραπαίει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ένα κόσμο τελείως φέικ που έρχεται σε αντιπαράθεση με τη σκληρή πραγματικότητα. Οι τρελές αγελάδες που γίνονται χαμπουργκερ, οι εναλαγές των πλάνων από τα ζουμερά μακ ντοναλντς ως τα σκελετωμένα μωρά της Αφρικής συνθέτουν ένα απίστευτο παζλ ριάλιτυ και ψεύδους.

Κυρίως όμως και πέρα από την αυτοκαταστροφή των ηρώων τόσο στην ταινία όσο και στο βιβλίο πρόκειται για μια ιστορία αγάπης και έρωτα όπου τα λογότυπα και το συσκευασμένο γιαούρτι δεν έχουν καμμία θέση. Ο Οκταβ δέσμιος του πάθους του κατρακυλάει στα ναρκωτικά, χορεύει μπροστά στο υπερηχογράφημα του μωρού που έρχεται αλλά αρνείται να το πιστέψει, γράφει στους τοίχους με το αίμα που τρέχει από τη μύτη του ενώ μοιράζει παντού λεκτικά χαστούκια.

Ο Accounter που γονατίζει και ο Οκταβ τον πυροβολεί με ένα νεροπίστολο ενώ αργότερα το χώνει στο σαγόνι του με μια συμβολική κίνηση αυτοκτονίας, Ο Σαρλί που ασχολείται κυρίως με το να βλέπει στο mac του animalia, o Μαρονιέ που πιέζει τόσο πολύ το δημιουργικό ώστε στο τέλος να γεμίζει με το αίμα του μια παραλία με χρυσή άμμο είναι μερικές από τις χιλιάδες εξαιρετικές εικόνες που κινούνται συμβολικά σε αυτόν τον ύμνο της πραγματικότητας. Η ευτυχία δεν χρειάζεται λογότυπα.

Αν δεις την ταινία μόνο έχεις χάσει πολύ σημαντικά κομμάτια στιβαρού λόγου γεμάτου δηλητήριο.
Αν διαβάσεις το βιβλίο μόνο έχεις χάσει απίστευτα δυναμική εικόνα, εξαιρετικές ερμηνείες και σκηνοθεσία σε ρυθμούς πολυβόλου όπλου.