Θα χρησιμοποιούσατε ποτέ τη μουσική σας και την επιρροή σας σε μια πολιτική καμπάνια?

Σαλλυ: Θα ένοιωθα περήφανη αν κάποιος χρησιμοποιούσε τη μουσική μας σε μια καμπάνια για κάτι που πίστευα και ήταν σημαντικό (όπως η παραπάνω φορολογία στα αεροπορικά ταξίδια για να μειωθεί το φαινόμενο του θερμοκηπίου). Είναι κρίμα για τους ανθρώπους να χρειάζεται να πουλήσουν την ιδέα της προσωπικής ευθύνης σαν να ήταν σακούλα η αυτοκίνητο.

Στηβ: Ναι συμφωνώ. Δεν θα ήθελα η μουσική μας να χρησιμοποιηθεί για ένα συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα αλλά είναι σημαντικό το να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι η πολιτική τους επηρεάζει. Αν αυτό βοηθούσε να πάρουν το μήνυμα τότε εντάξει.

Το Ρεκβιεμ για ένα όνειρο ήταν μια ταινία γεμάτη μουσική, βινύλια και πικ απ. Την είδατε? Μπορείτε να μου περιγράψετε τα συναισθήματα που σας δημιούργησε?

Σαλλυ: Την είδα αλλά δεν θυμάμαι και πολλά. Όμορφοι άνθρωποι να παίρνουν ηρωίνη- μια ωραιοποιημένη εκδοχή της χρήσης ναρκωτικών.

Γνώρισα τη μουσική σας την εποχή της μεγάλης έκρηξης του Ασιντ Τζαζ. Τώρα μετά από 15 περίπου χρόνια πιστεύετε ότι ήταν μια μεγάλη στιγμή στη μουσική σκηνη?

Σαλλυ: Όχι τόσο πολύ η Ασιντ Τζαζ αλλά μάλλον το Ασιντ Χαουζ ήταν μια σημαντική στιγμή στη μουσική μας ιστορία. Η κυρία Θάτσερ και οι Συντηρητικοί ήταν στην εξουσία στο Ηνωμένο Βασίλειο και οι πολιτικές ελευθερίες ήταν περιορισμένες. Ήταν η τελευταία φορά που είδα πολλούς νέους ανθρώπους να είναι πολιτικοποιημένοι, η μουσική φτιαχνόταν με νέες τεχνολογίες και φανταστικοί δίσκοι έφταναν στα χέρια όχι με το συνηθισμένο τρόπο που γίνεται τώρα. Οι καλλιτέχνες προερχόταν από την αντεργκραουντ σκηνή και σκαρφάλωναν στα τοπ με την αξία τους. Νομίζω επίσης ότι μια ολόκληρη γενιά  εκτιμάει την περισσότερο «αφηρημένη» μουσική φόρμα λόγω εκείνης της εποχής.

Για μένα η μουσική η ίδια είναι το καλύτερο ναρκωτικό και γιαυτό νομίζω ότι τα ναρκωτικά δεν βοηθάνε τον καλλιτέχνη να δημιουργήσει καλύτερη και πιο εμπνευσμένη μουσική η το κοινό να ακούσει τη μουσική «διαφορετικά». Εσείς τι λέτε?

Σαλλυ: Ο πειραματισμός με τα ναρκωτικά είναι κάτι που κάνουν οι περισσότεροι νέοι και αυτό θα συνεχίζεται. Σαν μουσικοί και παραγωγοί δοκιμάσαμε πολλά πράγματα στο στουντιο αλλά πραγματικά δεν βελτιώνουν την ποιότητα των παραγωγών μας. Πρέπει να εμπνέεσαι από την ίδια τη ζωή και τον εσωτερικό σου κόσμο και σπάνια αυτό είναι κάτι το τόσο δύσκολο.

Ρατσισμός. Φόβος για τους ομοφυλόφιλους. Θέματα που βασανίζουν την ανθρωπότητα για αιώνες. Η μουσική είναι η απάντηση? Εννοώ γνωρίζω ανθρώπους που μισούν τη μαύρη φυλή αλλά ακούνε μόνο μαύρη μουσική.

Στηβ: …μα αυτό είναι το πρόβλημά τους, όχι η μουσική. Είναι κλισε να πώ ότι η μουσική είναι μια παγκόσμια γλώσσα, αλλά είναι πραγματικά δύσκολο να αλλάξεις τη στενοκεφαλιά και τον φανατισμό των ανθρώπων. Η δύναμη του Χιπ-Χοπ είναι μια τίμια περιγραφή της ζωής στη Μαυρη Αμερική και των φιλοδοξιών της, αλλά δείχνει επίσης τις προκαταλήψεις και τους φόβους. Υπάρχει επίσης μια μεγάλη ερώτηση για τους στίχους που δείχνουν τη φοβία προς τους γκει από μερικούς τζαμαικανούς καλλιτέχνες τη χρονιά που μας πέρασε…είναι στοιχείο της κουλτούρας τους η είναι απλώς μισαλλοδοξία? (είμαι μεγάλος θαυμαστής του Σιζλα αλλά δεν μπορώ να τον φανταστώ ως αντι-γκει.) Εκεί είναι όμως το κλαμπ των μαυρων γκεις που τα αναποδογυρίζει όλα με το να παίζει «φοβικά» παρτυ.

Σαλλυ: Συμφωνώ ότι οι καλλιτέχνες του Χιπ-Χοπ γράφουν για τον κόσμο τους όπως είναι. Οι ΗΠΑ είναι και παραμένουν πολύ ρατσιστική χώρα και τα λεφτά και τα όπλα ενδυναμώνουν αυτή την έλλειψη προνομίων με τον ρατσισμό στη χώρα τους. Όλοι οι φανατισμοί είναι μια άρνηση κατά κάποιο τρόπο. Αν δεν συμβιβαστείς με τον γκει που κρύβεις μέσα σου τότε μόνο θα τους κατακρίνεις. Οι μαύρες φυλές δεν μιλάνε καθόλου για την ομοφυλοφιλία αλλά πρέπει να αρχίσουν να το κάνουν.

H συνεντεύξη έγινε μέσω e-mail τον Ιούνιο του 2005