H μουσική είναι μία και ενιαία, δεν έχει φραγμούς και συμπλέγματα. Ο Μπιγκ Μπαντ το γνωρίζει καλά και μας κολλάει στο τοίχο με ένα απίστευτο διπλό σι ντι. Η αυτός δημιούργησε το Ντραμ εν Μπεις η το Ντραμ εν Μπεις εκείνον. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Όταν φτάνει στα χέρια μου ένας δίσκος με το πρώτο πράγμα που έρχεσαι σε άμεση επαφή είναι με το εξώφυλλο του. Στην περίπτωση του Φιαρ οφ Φλαινγκ ένας μαύρος παπούς με κοιτάει κατάματα με απορία και με ένα μάλλον ειρωνικό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του με ρωτάει: «Φοβάσαι να πετάξεις?»

Σι ντι νούμερο ένα. Ντραμ εν Μπέις σίγουρα αλλά τι Ντραμ εν Μπέις…Με ένα δαιμονισμένο ντραμ μασιν να ξερνάει με ταχύτητα πολυβόλου τα σχεδόν ακατέργαστα σαμπλς ενώ ολόκληρες ορχήστρες από πιάνα και συνθις τρυπάνε γλυκά το αριστερό σου αυτί και βγαίνουν από το δεξί.

Μια μελαγχολική μελωδία απλώνεται συνεχώς και υπόκωφα σε όλα τα κομμάτια και μου θυμίζει μια θαμπή κουρτίνα από ατμό που αιωρείται συνεχώς πάνω από τα μπάσα. Μπεις λαινς καθαρά και στιβαρά ανεβαίνουν και καταβαίνουν τις οκτάβες άλλες φορές λαχανιασμένα προσπαθώντας να προλάβουν το ντραμ μασιν και άλλες φορές σε μια γλυκιά απόμακρη συνοδεία.

Τα μαγευτικά γλυκά φωνητικά σε καλούν σε ένα ταξίδι σε μακρινές μαύρες θάλασσες και έχεις την εικόνα του Οδυσσέα δεμένου στο κατάρτι για να μην τον παρασύρουν οι Σειρήνες. Και ενώ το μυαλό σου ταξιδεύει σε μακρινές αναμνήσεις πετιέται ένα σχεδόν μπόσα κομμάτι και σε κολλάει στον τοίχο με δεκάδες χάλκινες κορνέτες, με ένα συνθι σαν το γλυκό ψωμί της Κούβας και με μια μελωδία τόσο σεξυ και χαρούμενη σαν το ρούμι της Καραϊβικής.

Βαθιά ανάσα.

Μεσμερικά σύνθις που χάνονται στο άπειρο των ηχείων και δεν σε αφήνουν να σκεφτείς καθαρά ενώ κλασσικές φανκυ λούπες μπλέκονται σε μια ατελείωτη αρμονία. Το μαγικό καυτό υγρό χύνεται στα αυτιά μου, κάνει τα πόδια μου να χτυπιούνται στον ρυθμό του ενώ τα στιβαρά και μελωδικά γυναικεία φωνητικά μπλέκονται με μια κουρδισμένη κιθάρα σε ένα σχεδόν ολντ σκουλ κομμάτι και δημιουργούν τον ορισμό του καλού Ντραμ Εν Μπεις.

Μπιγκ Μπαντ Γουλφ… Τα πράγματα αγριεύουν με πιο σκληρό ήχο στην αρχή αλλά μια τρομερή διαυγής φωνή βγαλμένη από τα dancehall της Τζαμάικα σκαρφαλώνει πιο πάνω από τις βαθιές μπότες και τα σκληρά σνερς και τελικά κυριαρχεί με τη δύναμη της. Στίχοι μανιφέστο με εκείνη τη μελαγχολική οργή που χαρακτηρίζει όλο το Αρχιπέλαγος.

Ησυχία… Το ονειρικό μουσικό ταξίδι σε βάζει σε ένα μαγικό χαλί που σκύβοντας βλέπεις πράσινο γρασίδι και χαρούμενους ανθρώπους να γελάνε κάτω από ένα καυτό ήλιο ενώ εσύ αναστενάζεις βαθιά. Φοβάσαι να πετάς?

Mε ένα μπέις λαιν θυμωμένο και πάνω από όλα τα όργανα, χτίζεται μια μελωδία που σου δίνει την εντύπωση ότι είσαι χαμένος σε ένα τεράστιο μαγικό κήπο με ζώα που μιλάνε. Φυσαρμόνικες και αυτές θυμωμένες, αλλά όχι οργισμένες σε μία μεγάλη συζήτηση με τα υπόλοιπα σύνθις. Καυτερός γλυκός ήχος σε μία απίστευτη μουσική συνομιλία μέσα στον καταπράσινο κήπο της Εδέμ.

Tο μελαγχολικό φθινοπωρινό πιάνο συνοδεύει μια γλυκιά φωνή. Στην αρχή… Όσο περνάει η ώρα το πιάνο μετατρέπεται σε καλοκαιρινή μπόρα και καβαλικεύει τα γρήγορα άλογα του ντραμ μασιν. Σαξόφωνα ανάλαφρα σαν καφετιά φύλλα στο πάρκο που τα παίρνει ο αέρας ισορροπούν σε αυτή τη μουσική τραμπάλα… Το Σι ντι κλείνει με το υπέροχο Inside Information ενώ οι ήχοι του DIRTY MR. KURTI, SOUL SOMETHING, SOUNTRAX. RICE N BEANS, CHILDREN OF JAH, FUZZY αντηχούν ακόμη στα αυτιά μου.

Σι Ντι νο2. Άλλοι ήχοι πιο χαλαροί αλλά όχι λιγότερο εμπνευσμένοι σε ένα μυθικό χαλαρωτικό ταξίδι. Με απαράμιλλη ποιότητα οι φωνές του dancehall μπλέκονται και επιβάλλουν ένα ρυθμό «τροφή για σκέψη» ενώ τα ρουτς ακούσματα σε καλούν σε μια πιο συναισθηματική και γλυκιά γνωριμία με μια άλλη μουσική έκφραση. Αλλά… Από έναν καλλιτέχνη όπως ο Μπιγκ Μπαντ περιμένεις την έκπληξη. Και δεν αργεί… Έρχεται σαν κεραυνός σε γαλάζιο ουρανό με τη μορφή ενός υπέροχου Nu Jazz στο μέσο του σι ντι και βάζει τα πράγματα σε άλλη φόρμα. Το ένοιωσα τόσο δυνατά που ήταν  σαν να μου φώναξε ο Μπιγκ Μπαντ: Ει φιλαράκι ακόμη εδώ είμαι…

Ότι και να γράψω για αυτό το διπλό σι ντι θα είναι λίγο αλλά θα πω το εξής:
Ο Μπιγκ Μπαντ ξέρει καλύτερα από όλους ότι η μουσική μιλάει και όσο και αν ακούγεται κλισε είναι η μοναδική παγκόσμια γλώσσα.

Αρκεί βέβαια να ξέρεις να τη μιλάς και να τη γράφεις.

Έτσι δεν είναι Μπαντυ?