Προτείνω λοιπόν στον κύριο Ταραντίνο να αφήσει τα σαικομπιλια και τα φανκ-μπλουζ των περασμένων δεκαετιών που βάζει στα σαουντρακ των ταινιών του και να ασχοληθεί σοβαρά με μια εταιρία που λέγεται νιντζα τιουν. Του ταιριάζει άλλωστε λόγω της τρέλας που τον έχει πιάσει με τα καράτε.

Come and Get Me
To πιο  αναρχικό φανκ που έχω ακούσει μέχρι τώρα υπάρχει σε αυτό το σουρεαλιστικό κομπιλεισον από το υπερπέραν. Οι κιθάρες δεν σταματάνε τον αγώνα στο τάστρο αλλάζοντας με ταχύτητα ριφς και οκτάβες. Τα χαμοντς ουρλιάζουν μαγευτικά και μελωδικά και τα τύμπανα σε κυνηγάνε με ανελέητα 4/4 2/4 και 16/8.

Τρελός αναρχικός και αγχωτικός ήχος που σου δίνει μονίμως την αίσθηση ότι σε καταδιώκουν η ότι έχεις κάνει κάποια ληστεία και σε έπιασαν. Τα σαμπλς εναλλάσονται με ταχύτητα πολυβόλου και σφυροκοπάνε χωρίς κανένα έλεος τα αυτιά σου και σου δίνουν την αίσθηση ότι τα κομμάτια είναι 200bpm ενώ ποτέ δεν ξεπερνάνε τα 120… Πυροβολισμοί από μακριά, φωνές γκαστερικές με καταβολές στα φιφτις φιλμ νουαρ και ρυθμικές λευκές φανκ κιθάρες που κάνουν το κεφάλι σου να κινείται ρυθμικά πάνω κάτω όχι σε εκείνο το μονότονο χαζο προγκρεσιβ κούνημα αλλά με πάθος και ένταση.

Σπάνια βλέπω εξώφυλλα δίσκων που να ταιριάζουν τόσο πολύ με το περιεχόμενο και το τι σε περιμένει μέσα στα μαύρα σκοτεινά αυλάκια του βινυλίου. Αστικό αναρχικό μετα πανκ αρτγουορκ σαν κάποιος να τα πέταξε όλα μαζί στο φωτοσοπ και ότι βγεί. Ξεφλουδισμένοι τοίχοι, γραφιτι μπερδεμένα με στενσιλ σε ένα παλαβό συνοθύλευμα περιαστικής κουλτούρας. Μια στοίβα από βινύλια ως φόρος τιμής σε αξεπέραστα σαουντρακς. Χαβάι 5-0, Σταρ Γουορς, Μπατμαν…

Βάζοντας τη βελόνα στο πρώτο τρακ ξεχύνεται όλη η λυσσασμένη ατμόσφαιρα αυτού του διπλού αλμπουμ με ενναλαγές σταδιακές που βαθμιαία οδηγούν στο κρεσέντο, σε έναν πραγματικό οργασμό μουσικής εφυίας και ευρηματικότητας. Τα κομμάτια μοιάζουν απλά αλλά στην πραγματικότητα είναι πολυσύνθετα με τις οκτάβες να αλλάζουν με ένα δαιμονικό και μεγαλειώδη τρόπο αγγίζοντας σχεδόν τα όρια της παράκρουσης και της παραφωνίας. Πραγματικό μετα πανκ-φανκ με ηχόχρωμα καθαρά αστικό και τσιμεντένιο. Το μυαλό ταξιδεύει όχι σε όμορφα τοπία αλλά στο πραγματικό περιβάλλον του σύγχρονου ανθρώπου. Ουρές σε σουπερ μαρκετ, κυλιόμενες σκάλες, τεράστια εμπορικά κέντρα, γκέτο με άστεγους, ερείπια από μπετόν, τζανκ φουντ, ηρεμιστικά, πιστωτικές κάρτες, γρήγορο φαγητό, γρήγορο πήδημα. Αγχος που κάνει το στομάχι σου να μικραίνει σαν μπάλλα του μπιλιάρδου…

Οσο η βελόνα προχωράει στα βάθη αυτής της μουσικής αστικής ζούγλας τα πράγματα αγριεύουν περισσότερο. Χιλιάδες σαμπλς σε ρυθμό μυδραλίου μεσμερικά και δαιμονικά συνθις ανακατευονται με ντραμ μασινς που ξερνάνε σκληρά χαοτικά μπροκεν μπιτς και αξεπέραστα ριφς από τα εξάχορδα.

Οκ Pal?
Αξεπέραστο κομπιλεισον που υποστηρίζει με πάθος τον τίτλο του. Φαγητό μαγειρεμένο για δεύτερη φορά. Δυναμικό, σκληρό και αναρχικό αλμπουμ που καταρρίπτει με περισσή ευκολία τα στερεότυπα και το κλισε «αυτό δεν γίνεται».
Με οκτώ δαιμονισμένα ρυθμικά κομμάτια που σίγουρα δεν πρέπει να τα ακούς όταν οδηγείς αυτοκίνητο…