Για να αναδυθεί κάποιος από το βάλτο τη σύγχρονης κοινωνίας πρέπει πρώτα να δημιουργήσει αυτόν τον βάλτο. Αυτά τα στάσιμα νερά της ματαιοδοξίας, του ποπ κορν και της υποκουλτούρας που χαριεντίζονται σα βουβάλια τη στιγμή του ζευγαρώματος φροντίζοντας να κρύψουν τα επιζήμια και επιβλαβή τους κέρατα. Ο χορός δεν έχει αρχή μέση και τέλος. Ενας χορός φρενήρης χωρίς ρυθμό, χωρίς παλμό. Αμουσος. Χωρίς καν το στοιχείο της έκπληξης. Τα γυαλιστερά παρκέ των νεογκαλά υποδέχονται τα αλαβάστρινα υποδήματα αγορασμένα με το τελευταίο υστέρημα της τελευταίας πιστωτικής κάρτας. Οι νέοι πλαστικοί θεοί αλύγιστοι και θηριώδεις υπογράφουν με το πιν τους μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων. Τηλεόραση, ποπ κορν, ποπ σταρ, λαικοπόπ, σκάνδαλα, λαίμαργοι παρατηρητές της καθημερινότητας, κουασιμόδοι που παρουσιάζουν την καμπούρα τους ως feature για να επιτύχουν το σκοπό τους, τροβαδούροι της ρετσίνας και του φθηνού πρεζοπάρκου. Η πόλη, ο κόσμος βρώμισε. Χάλασε. Ξεκουρδίστηκε. Το δικό μας ρολόι μετράει χτύπους της καρδιάς. Το δικό τους μετράει με χτύπους σβαρόφσκυ. Αυτή η πόλη, η άλλη πόλη δεν μου λένε πια τίποτα. Τα περιοδικά αντιγράφουν την τηλεόραση ή την κατακρίνουν. Το κοινό του αλιάγα της μενούνος του καρβέλα του prince των happy mondays των new order έγινα ένα. Ανταλλάσουν απόψεις και sms σε ένα κόσμο φαύλο, φλύαρο χωρίς ουσία. Επαναστάτες με λακόστ, κυβερνοπανκ με χίλφιγκερ, αναρχικοί με μερσέντες μπενζ, φιλόσοφοι με λεκτικά ποστίς, ποιητές και λεξιπλάστες όλοι ενωμένοι στο αδαμάντινο κάστρο της κολγκέιτ και της βλεφαροπλαστικής. Κάνε ωραίο γιατρέ μου. Κάνε με ωραίο θεέ μου. Κάνε με το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ κι ας πεθάνω κάποτε. Βρες μου το ελιξήριο της νιότης.

Forever Young.