Μερικές μέρες όπως η σημερινή μου λείπει η θάλασσα. Μου λείπουν οι αντανακλάσεις της όταν τη χτυπάει ο ήλιος. Μου λείπει ο ήλιος που βυθίζεται μέσα της σα να προσπαθεί να την εξερευνήσει και να τη χαϊδέψει απαλά καθώς σβήνει και κοκκινίζει τον ουρανό. Μου λείπει η μυρωδιά της που ήταν γεμάτη από αλάτι και όνειρα. Μου λείπει η ανάσα της που μετατρέπεται σε κύμα και σκάει μπροστά στα πόδια μου καλώντας με σε ένα μοναδικό ταξίδι. Μου λείπουν οι αμμουδιές της και τα βοτσαλάκια της τότε που χτίζαμε πύργους στην άμμο χωρίς να μας νοιάζει αν η πρώτη φουσκοθαλασσιά θα καταστρέψει το αριστούργημά μας. Κι ύστερα μεγαλώσαμε, ανδρωθήκαμε και παραδοθήκαμε τελικά σε μια άλλη θάλασσα. Μια θάλασσα υποσχέσεων, δανείων και καθημερινότητας. Ξεχάσαμε το ρομαντισμό μας και βουλιάξαμε ως το λαιμό σε μια κινούμενη άμμο που σε κάθε μας βήμα μας καταπίνει όλο και πιο πολύ, όλο και πιο βαθιά. Τυλίγεται γύρω μας σα πύθωνας και μας συντρίβει τα κόκαλα, εξουδετερώνει με μαεστρία την κάθε μας σκέψη και τελικά μας μετατρέπει σε ένα μικροαστικό αυγό που δεν θα σκάσει ποτέ.

Μερικές φορές όταν ήμουν πιο μικρός ένοιωθα τη θάλασσα πιο κοντά μου σα να με κοιτούσε προσπαθώντας να μου πει:  “Ει μικρό ανθρωπάκι τι στέκεσαι εκεί στην αμμουδιά, έλα μαζί μου, έλα μέσα μου”. Μερικές φορές την άκουγα και μπλεκόμασταν σε ένα ατελείωτο, μεθυστικό χορό γελώντας και οι δύο -εκείνη για την ασημαντότητά μου και εγώ από χαρά. Μετά τα χρόνια πέρασαν την ξέχασα, με ξέχασε.

Τώρα τη βλέπω από πάνω, φυλακισμένη στην παραλία να απλώνεται το βράδυ σα μια μεγάλη κουβέρτα που πάνω της είναι κεντημένες οι αντανακλάσεις από το λιμάνι και από τα φώτα της πόλης και την ακούω πάλι να μου λέει:

“Ει μικρό ανθρωπάκι, παραδόθηκες από τώρα;”