Κάποτε τα καφενεία, ναι εκείνα τα γεμάτα ζωή, εκεί όπου η μυρωδιά του καφέ και οι ήχοι από τους ναργιλέδες μπλέκονταν με τις ανθρώπινες φωνές θα πάψουν να υπάρχουν. Θα αναζητάμε με πάθος τους ανθρώπους που κάποτε μιλούσαν ο καθένας για το λόγο του. Ο Λόγος θα πάψει να υπάρχει και θα αντικατασταθεί από γενναίους πιθηκισμούς. Οι βρυχηθμοί του Νέου Ζώου. Οι μορφασμοί του. Η αντικατάσταση της αγωνίας του. Και τελικά ο θάνατός του. Αναίτιος, γεμάτος απορίες, χωρίς θαύματα, χωρίς θεούς, χωρίς δαίμονες, χωρίς όνειρα, χωρίς λόγο. Φαφούτηδες θα κινούμαστε, παράλυτοι της γλώσσας, ανάπηροι της σκέψης, δημιουργοί χωρίς δημιουργήματα, άπειροι καταναλωτές, αστικοί βρυκόλακες που πίνουμε το ίδιο μας το αίμα. Χολέρα, πανώλη.

Ενας κόσμος δίχως αγάπη γεννιέται.

Ενας κόσμος γεμάτος μίσος, μαθημένος πρώτα να μισεί τον ίδιο του τον εαυτό…

ps: λεξιπλασία επηρεασμένη από την εκπληκτική εκπομπή του ΑΝεμου στο Radio Bubble