Ποιος έφερε μια ζωντανή μπάντα στο δωμάτιό μου? Η πρώτη αίσθηση ακούγοντας αυτό το σι ντι με τον  τίτλο Over Easy είναι ακριβώς η διαυγής αίσθηση του λαιβ. Οπου και να κάθεσαι λες και μια ορχήστρα έχει ανέβει στην πλάτη σου και παίζει μόνο για σένα. Ο Τζειμς Χαρντγουει είναι μεγάλος παραγωγός και με μια πολυετή μουσική καριέρα στους ώμους του.

Άγγλος παράτησε τη χώρα του ζεστού απογευματινού τσαγιού και των πρωινών κρύων αστείων για να μεταναστεύσει στη φωτεινή πλευρά της μουσικής δύναμης δηλαδή κάπου στη Ανατολική Καλιφόρνια.

Ευτυχώς για εμάς ο ήλιος και το σερφ τον βοήθησαν στο να μας χαρίσει αυτό το υπέροχο και ατμοσφαιρικό άλμπουμ.

Ο Χαρντγουει με το θνητό και πραγματικό του όνομα Ντειβιντ Χάροου έχει πάρει ένα μεγάλο μπλέντερ και αφού έχει πετάξει μέσα ψιλοκομμένα -με ακρίβεια χειρούργου- όλα τα απαραίτητα υλικά και τις επιρροές του πατάει το κουμπί για να ανακατευτούν και μας παραδίδει ένα δροσερό μουσικό κοκτέιλ από τζαζ φανκυ και πανκ σοουλ ακριβώς στα όρια της μπλε νότας.

Το ηχόχρωμα του Οβερ Ιζυ είναι παράξενα απλωμένο στα επτά τεντωμένα σχοινιά της μουσικής κλίμακας. Μερικές φορές έχεις την εικόνα της τραγουδίστριας ντυμένης με κόκκινο φόρεμα να κρατάει ένα παλιομοδίτικο μικρόφωνο σε ένα μπαρ γεμάτο καπνό και άλλες στιγμές ξεπηδάει όλη η μελαγχολική οργή των θεμελίων λίθων της Ασιντ Τζαζ.

Ένα μικρό διάλειμμα για να ανάψω το τσιγάρο μου…

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι διαχωρισμοί της μουσικής σε είδη… Πάντα μου θύμιζε κάτι σαν τα ζώδια. Οκέι.  Τα ζώδια είναι 12 και οι νότες είναι επτά. Ε και?
Οι συνδυασμοί της μουσικής, οι επιρροές, το πάθος, το όραμα , το προσωπικό άγγιγμα του κάθε καλλιτέχνη είναι αυτά που δίνουν το στίγμα ενός καλού κομματιού…  Πόσο μάλλον στην περίπτωση του Οβερ Ιζυ που συμβαίνει κάτι τέτοιο και στα οκτώ κομμάτια του άλμπουμ.  Με σαφή την παρουσία του Μπερντυ χτίζονται τραγούδια που σηματοδοτούν ένα εντελώς νέο ήχο.

Ένα εμπνευσμένο αμάλγαμα από Γκαλιάνο, Γουορκινκ Γουικ αλλά και μακρινά ξεχασμένα σαξόφωνα σε ένα ασημένιο δισκάκι. Τα τεμπέλικα εμ σι του Κρίσνα σε ταξιδεύουν απευθείας στο Σαρκ Μπει με τα κόκκινα κοράλια ενώ από την άλλη μεριά έρχεται πάντα τρέχοντας η Ντεσιμπέλ και ανεβαίνει στην άλλη άκρη της μουσικής τραμπάλας ισορροπώντας  με τη γκρινιάρικη μετα -πανκ φωνή της τα ακούσματα.

Αρκετές φορές και αν όχι σχεδόν όλες το δίδυμο Κρίσνα-Ντεσιμπέλ στα φωνητικά μου δίνει την εντύπωση ενός ηφαιστείου που χύνεται σε μια παγωμένη θάλασσα.

Υπέροχο αλλά δύσκολο άλμπουμ  για τους μη μυημένους που μπορεί να το θεωρήσουν βαρετό η γλυκανάλατο η εκνευριστικό… Πάντως αυτό το Ελ Πι έχει απαιτήσεις από εσένα και θέλει όλη την προσοχή σου για να οδηγηθείς στο δικό του μουσικό ταξίδι.

Αν σε δυσκολεύει να το ακούσεις φαντάσου ένα ηφαίστειο να χύνεται σε μια παγωμένη θάλασσα.

Και είναι μόνο η αρχή…