Το ευαίσθητο target group των 18-20 το τόσο καλά οργωμένο από τις τεχνολογικές βόμβες που έχει μετατρέψει σε θεότητες οτιδήποτε περιέχει bits and bytes, ενώ ταυτόχρονα δαιμονοποιεί τα συμβατικά real life brands. Το σεξ έχει μετατραπεί ολοκληρωτικά σε λειτουργία χάνοντας πολλά από τα τελετουργικά του στοιχεία και στάδια. Η τελετουργία του έχει μεταναστεύσει σε e-mail και chat παραδίδοντας καθαρή μόνο την τελευταία πράξη ενώ η θεατρικότητα του φλερτ έχει μετατραπεί σε συντονισμένα χτυπήματα ενός qwerty πληκτρολογίου που σε τίποτα δεν θυμίζουν τις όμορφες κινήσεις ενός παγωνιού ή μίας σαύρας. Το πρόβλημα αρχίζει να δημιουργείται όταν άτομα του δικού μου tg 40-50 εμπλέκεται καλεσμένο, ακάλεστο ή απλώς γοητευμένο από τα social networks. Εκεί συμβαίνουν τραγελαφικά γεγονότα. Το δικό μου ηλικιακό γκρουπ είναι εμβολιασμένο με πιό απλά πράγματα και καταστάσεις. Εκανε τις μικροεπαναστάσεις του, μάζεψε τα σύκα του σκαρφαλωμένο, βασάνισε τα γατάκια και τα σκυλάκια, έφαγε τις ξυλιές του γιατί δεν του άρεσε η φακή ή ο τραχανάς και παίζοντας μήλα ή τζαμί άγγιξε κατά λάθος το άγουρο σαν κεράσι στήθος του απέναντι φύλου.

Μια γενιά ολόκληρη γεμάτη μυρωδιές, καρτέρια και παιδικά χτυποκάρδια που περίμενε υπομονετικά τη σειρά της (μέχρι τώρα περιμένει σε κάποια σειρά κάποιας τράπεζας). Ετσι είναι. Τα όνειρα αλλάζουν και μεταμορφώνωνται.

Οταν έπεσε η χούντα ήταν μια ηλιόλουστη μέρα και είναι πολύ περίεργο το γεγονός ότι οι αναμνήσεις μπορούν να είναι βουβές και χωρίς εικόνα, αλλά ποτέ χωρίς μυρωδιές. Εκείνη τη μέρα θυμάμαι καθαρά τις περίτεχνες μυρωδιές στο σχολείο από τα βαρέλια που ήταν γεμάτα με σκουπίδια, ενώ η εικόνα της δασκάλας μου να πετάει κάτω με δύναμη τα κάδρα βασιλιάδων και λοιπών μου στοίχισε την ακοή μου. Γιατί τα κάδρα μπροστά είχαν γυαλί ώστε η σκόνη να μη φτάσει ποτέ σε αυτά τα χαριτωμένα πρόσωπα με τις γυαλιστερές επωμίδες. Πάντως η τότε δασκάλα μου με το χρυσό μαλλί και το μωβ ταγιερ με τα αστραφτερά κουμπιά (πρέπει να ήταν και το μοναδικό της ταγιέρ εκτός και αν η μνήμη μου εκείνη τη μακρινή εποχή ήταν μονόπρακτη) δεν πέταξε τις φωτογραφίες από τον τοίχο με μίσος. Ηταν πιό πολύ μια σπασμωδική κίνηση χωρίς βία, όπως της μπαλαρίνας, αλλά με τη καταλυτική χάρη ενός καταπιεσμένου ανθρώπου που φωνάζοντας “έπεσε-έπεσε” αποκαθηλώνει τα εφιαλτικά προσωπεία μιά για πάντα. Τα κάδρα λοιπόν γεμάτα φοίνικες και σειρήτια σπασμένα σε χίλια μύρια κομμάτια γέμισαν με το πρώην μεγαλείο τους το πάτωμα. Η δασκάλα μας μεθυσμένη πια από την ίδια την ελευθερία της άρχισε να πατάει τις φωτογραφίες που κειτόταν ανάμεσα σε κομματάκια γυαλί και εξαρθωμένες ξύλινες γυαλιστερές κορνίζες. Βλέποντας τη να χορεύει αυτόν τον περίεργο χορό του σαμάνου πάνω σε γλυξμπουργκ, παπαδόπουλους και φρειδερίκες δεν κρατηθήκαμε και τη βοηθήσαμε χορεύοντας και εμείς σα μικρά ινδιανάκια, με τα ριγέ μας ζακάρ μπλουζάκια, τα ξυρισμένα κεφάλια μας που μύριζαν ακόμη ψειρόσκονη, και τα κοντά μας παντελόνια που αποκάλυπταν με ευλάβεια, γόνατα γεμάτα σημάδια και κάκαλα από τις ακροβασίες μας με τα ποδήλατα. Τα καναδέζικά μου έκαναν πολύ καλή δουλειά στις φωτογραφίες των βασιλιάδων. Ηταν κάτι χοντροπάπουτσα με δύο ειδών δέρμα και σόλα σκληρή πάχους 3 εκατοστών και τα έλεγα καναδέζικα γιατί ήταν στο δέμα με το ετήσιο πεσκέσι της θείας μου στο Τορόντο. Σκληρά παπούτσια, ότι πρέπει για δικτατορίες. Ευχαριστώ θεία.

Εκείνη την εποχή όλοι μας είχαμε θείες και θείους στην Αυστραλία και τον Καναδά που μας έστελναν χρήματα, ρούχα και διακοσμητικά για το σπίτι. Βέβαια ήταν όλα ξένα ως πρός την προέλευσή τους αλλά κυρίως διάσημα για τις εξωτικές τους υπολειτουργίες. Τα χρήματα έπρεπε να τα εξαργυρώσεις και μάλιστα μόνο τα χαρτονομίσματα γιατί τα κέρματα δεν είχαν καμία πρακτική αξία ενώ τα καναδέζικα και αυστραλέζικα φωτιστικά (που τώρα τα θεωρώ απόλυτο κιτς ενώ τότε ήταν όλο το σύμπαν μου με τις πολύχρωμες φωτισμένες ίνες) δεν ταίριαζαν σε καμμία εγχώρια πρίζα. Τότε έπιανε δουλειά το κοφτάκι και απομόνωνε εκείνο το αστείο φις της αγγλικής εποχής από το λευκό ματ καλώδιο. Ακόμη και σήμερα βλέποντας τις πέρα από τον ατλαντικό πρίζες γελάω γιατί οι υποδοχές τους μου θυμίζουν αστείο ανθρωπάκι με ανοιχτό στόμα και βουλωμένα μάτια. Ηλεκτρολόγοι βέβαια που έκαναν αυτή τη δουλειά (δηλαδή να βάλουν το σωστό φις που μπορεί να μεταφέρει ρεύμα), υπήρχαν πάρα πολλοί στη γειτονιά, και μάλιστα άνεργοι, που προσπαθούσαν να σκοτώσουν τον ελεύθερο χρόνο τους, ενώ ο χρόνος συντροφιά με τα τανκς σκότωνε πολύ κόσμο πεντακόσια χιλιόμετρα πιό νότια.

Αυτή η ανεργία είχε αναστατώσει πολλά σπίτια γιατί στα καλά καθούμενα ανάμεσα στα ποδήλατα και τις ακροβασίες μας περιφερόταν, όπως τα ζόμπι, αρκετοί μεγάλοι που μιλούσαν ό ένας στο αυτί του άλλου εμποδίζοντας με τα σώματά τους, εμάς, τους Μεγάλους Γενναίους της δοξασμένης Φυλής Της Μπότσαρη που ετοιμαζόταν για το μεγάλο πόλεμο με τους Δειλούς Της Γιατρουζάνα και τους προδότες της Συνδίκα. Αυτές οι δύο φυλές μας έκαναν αρκετό καιρό πόλεμο νεύρων, ενώ ταυτόχρονα είχαν στην κατοχή τους δύο από τα ομορφότερα κορίτσια που περπάτησαν ποτέ πάνω στη γή. Τη Μαργαρίτα και τη Βιργινία. Και ιδού η αφορμή! Οχι μια γυναίκα, αλλά δύο, συν την αιτία ότι ειδικά αυτοί οι δειλοί της Γιατρουζάνα, με τα γυαλιστερά τόπια και τους εκθαμβωτικούς βώλους μεγάλους σαν πορτοκάλια και στολισμένους με τα χρώματα της ουράς του παγωνιού, όχι μόνο δεν έβαζαν χαρτάκια στην πίσω ρόδα του ποδηλάτου τους, όχι μόνο δεν τύλιγαν τα φυσοκάλαμα με άσπρη και κόκκινη μονοτική ταινία αλλά ήταν και παιδιά δασκάλων, στρατιωτικών και αστυνομικών κάτι που μας εκνεύριζε αφάνταστα. Η αντιπροσωπεία τους κατέφθασε για την επιλογή του πεδίου μάχης και τον ορισμό της ημερομηνίας στο πλακόστρωτο της χαλκιδικής. Οι πεταλούδες τους γυάλιζαν στον ήλιο (ένα ποδήλατο που το απεχθανόμασταν μέχρι αηδίας) ενώ μας δήλωναν ότι στις δυνάμεις τους ενσωματώθηκαν οι Πατρών και οι Κρήτης άρα θα χάσουμε σίγουρα. Εμείς από την άλλη πλευρά σκεφτόμασταν ότι δεν είχαμε να χάσουμε και τίποτα πιά αντίθετα είχαμε να κερδίσουμε τουλάχιστον το ένα από τα δύο κορίτσια. Για την ελευθερία μας ούτε λόγος. Εκείνη τη χρονική στιγμή μικροί μεγάλοι κλεινόταν σπίτι με τη δύση του ηλίου αναγκαστικά. Αυτό θα πεί ισότητα!

Η τελική μάχη για την επικράτηση και την εδαφική κυριαρχία θα γινόταν στου Σκαπέρδα, την ηρωική αυτή βίλα με την τεράστια μουριά που δεν ξέρω πιά τι έχει απογίνει.

Σχετικά με τις διαφημίσεις
Occasionally, some of your visitors may see an advertisement here.

Tell me more | Dismiss this message