Συνήθως ένας γραφίστας δε γράφει για μουσική. Εκτός κι αν είναι το scrapbook του. Συνήθως οι γραφίστες είναι όντα ημιτελή, αγωνιώδη, δύσκολοι τύποι. Συνήθως οι γραφίστες χωρίζουν τον κόσμο σε κατηγορίες. Συνήθως καλούμαστε να φέρουμε εις πέρας τα πιό δύσκολα project. Γιατί πάντα στη γραφιστική όλα ξεκινάνε από ένα πρόβλημα, άλυτο ή μη αυτό το δείχνει μόνο η πορεία. Ο λάθος δρόμος, η λάθος σκέψη οδηγεί πάντα -ή σχεδόν πάντα- στα μονοπάτια του ξανά. Λίγοι καταλαβαίνουν, ακόμη πιό λίγοι ξέρουν ότι ακόμη και το align δεξιά ή αριστερά είναι ένα πρόβλημα, το αν η γραμμή θα αγκαλιάσει το κείμενο ή θα το αφήσει στην ησυχία του, τι χρώμα θα έχει, πόσο πάχος, είναι δικά μας προβλήματα. Εκείνη τη στιγμή όμως, τη μαγική, που η γραμμή σου η κομπιουτερέ, ή 0.2, θα γυρίσει πίσω από μια φωτό ξέρεις ,και ξέρουμε όλοι, ότι είναι η σωστή γραμμή, με τη σωστή φορά, τη σωστή καμπύλη, το σωστό πάχος και το απόλυτα σωστό χρώμα. Μετά μπορεί να γίνει ότι να ‘ναι. Αλλά εσύ, και μόνο εσύ, θα ξέρεις και θα γνωρίζεις ότι εκείνη τη μαγική στιγμή άκουγες το “Pinta, Nina, Santa Maria” του Βαγγέλη Παπαθανασίου και η γραμμή σου ήταν μοναδική.