Από τη χώρα των πλατανιών και των μαγικών τοπίων έρχεται ένα εξαιρετικό LP από τον 29χρονο Καναδό Ρομπερτ Στράους. Ένα LP με ιδιοφυές πρόσωπο, εξαιρετικά τρακς και ένα τόσο έντονο ηχόχρωμα που νοιώθεις όταν το ακούς όλο τον παλμό και τον ρυθμό του. Μπροστά σου  ανοίγονται τοπία αχανή  που αλλάζουν χρώμα κάθε πέντε λεπτά και έχεις την εντύπωση ότι σε κάποιες στιγμές είσαι κλεισμένος σε ένα φαράγγι με τοίχους ψηλούς ως το φεγγάρι. Κάπου εκεί ψηλά κάθεται ο Ρομπερτ Στραους και σου χαμογελάει παιχνιδιάρικα ενώ από το μαγικό του καπέλο ξεπηδάνε όλες οι επιρροές του από Τραμπλ Φανκ, Πρινς, Σουλ του Σοουλ και τον μεγάλο Φύλαρχο του αναρχικού φανκ Τζορτζ Κλιντον. Μέσα σε 17 τρακς που περιέχει το Σι Ντι περνάει όλη η ιστορία του φανκ μεταλλαγμένου και μολυσμένου από το μαγικό χέρι του Στραους.
Με το που βάζω το Σι Ντι να παίζει ο Ρομπερτ δεν καθυστερεί καθόλου. Με πιάνει από το χέρι, με δένει σε μια καρέκλα και μου ψιθυρίζει στο αυτί παιχνιδιάρικα «Για άκουσε λίγο και κάτι άλλο». Η μυρωδιά των Κοιν Οπς και οι ήχοι των κερμάτων να ταίζουν τα χιλιάδες Σπεις Ινβειντερς και τα Αθάνατα τρίο  του Γκαλάξιαν μπλέκονται με τους ήχους και τους παλμούς του «Μπορν ιν 1983». Δαιμονισμένος και ιδιοφυής ρυθμός που θυμίζει αρκετά τα φιλτερ φανκ του 1998 αλλά ο Στραους πιάνει αυτό τον παλμό και τον στραγγαλίζει δημιουργώντας έναν καινούριο ήχο κάτι σαν γκρίνια πάνω σε έναν χαρούμενο τέμπο.
Μπορείς να φανταστείς τους Βιλατζ Πιπλ τον Πρινς και τους Φανκαντελικ να παίζουν  όλοι μαζί πάνω σε μια σκηνή ένα κομμάτι γραμμένο από τον Γουλφμαν Τζακ?
Αν μπορείς τότε βάλε και πάνω στη σκηνή 150παιδιά να χτυπούν με μανία τα κουμπιά των Σπεις Ινβειντερς και πήρες μόνο μια μικρή γεύση…
Στο μεταξύ ο Στράους συνεχίζει το παιχνίδι του και μου δένει τα μάτια με ένα κόκκινο πανί που γράφει πάνω Ouija. Ενας ήχος βαρύς και μοχθηρός πλημμυρίζει το δωμάτιο. Ένα ογκώδες συνθεσάιζερ γκρινιάζει και δημιουργεί ένα ηχόχρωμα που βάφει τα πάντα με ένα βαθύ μπλε χρώμα.  Φωνητικά απόμακρα συμπληρώνουν την εικόνα ενός μακρινού σεληνιακού τοπίου. Το ντραμ μασιν σε έναν ήχο σχεδόν 808 με προετοιμάζει για το επόμενο κομμάτι που δεν αργεί και έρχεται από το βάθος με το όνομα What U Talkin’ Bout. Γαλήνιος ήχος που διακόπτεται σταδιακά από φωνητικά που με πάνε κατευθείαν στην ατμομηχανή του Φανκυ Τρειν το οποίο οδηγάει φυσικά ο κύριος από τον Καναδά. Και ξαφνικά το μεγάλο χέρι του Spinning Inside Your Love με αγκαλιάζει μαλακά και με τραβάει σε ένα ατελείωτο ερωτικό χορό που με ζαλίζει με τη γλυκερή σαν μαύρη ζάχαρη φωνή της Saidah Baba Talibah.

Στάση παρακαλώ. Ανεβαίνω πάλι στο Φανκι Τρειν αλλά αυτή τη φορά αλυσοδεμένος από την Αυτοκρατορία του The Empire Strikes Back. Φωνητικά σέξυ αλλά και συνωμοτικά δένουν με τα σταθερά μπεις λαινς και τα γκρινιάρικα και ύπουλα μερικές φορές ηχητικά παιχνίδια των σύνθις. Βγάζω το πανί από τα μάτια και βλέπω τον Ρομπερτ να μου γελάει μελαγχολικά και μου λέει κάτι για μια παλιά του αγάπη. Ένα κορίτσι που έλεγαν Rhythm of Life. Απίστευτο κομμάτι… Το Purple Rain μεταλλαγμένο ιδιοφυώς μετατρέπεται στα μαγικά χέρια του Στράους σε έναν ύμνο.

Μπλε καπνοί γεμίζουν το δωμάτιο μου και η μαύρη ζάχαρη με το όνομα Saidah Baba Talibah σε ένα γνήσιο ολντ σκουλ σουλ με κάνει να θυμάμαι όλα τα όμορφα λουλούδια που μύρισα, όλα τα κορίτσια που αγάπησα… Διάχυτη γλυκιά μελαγχολία με την απίστευτη όμορφη φωνή της Saidah να με πηγαίνει σε ένα μακρινό μέρος όπου τα πουλιά μιλάνε και μόνο θαύματα συμβαίνουν…

Φειντ ιν… το μόλις 40” love trails δείχνει καθαρά τη διάθεση για μινιμαλ αναφορά στη μεγαλύτερη δύναμη του ανθρώπου. Τον έρωτα και την πραγματική αγάπη. Η μικρή του διάρκεια τα μινιμαλιστικά συνθις και η ατελείωτη μελωδία του οδηγούν χωρίς πάθος και υπερβολές σε κάτι ζωντανό και με κινήσεις θαλάσσιας ανεμώνης που ζει στα βάθη ενός ωκεανού χωρίς νερό…

Ο Ρομπερτ με λύνει από την καρέκλα και με οδηγεί σε ένα άλλο δωμάτιο. Εκεί τα πράγματα είναι πιο ήρεμα. Ένα απαλό γαλάζιο φως δημιουργεί σκιές ακίνητες και ξεχασμένες. Μια γυάλα με ψεύτικα ψαράκια φωτίζει τους τοίχους με τα ακανόνιστα σχήματά της. Εδώ μου λέει μένω συνήθως… Εδώ είναι η δική μου θάλασσα.
Το ράδιο παίζει το  Doomed To Your Love με τα γλυκά του μακρινά φωνητικά και ένα πιανάκι βυθισμένο στο νερό βγάζει απαλές, πνιχτές νότες.

Βρέχει… Το Rain Vision μετατρέπεται σε έκκληση για βροχή σε μια τεράστια έρημο ενώ οι απαλοί ήχοι του συνθεσάιζερ ηχούν σαν τις πρώτες σταγόνες τις βροχής πάνω σε μια ξεραμένη και διψασμένη Γη…

Η ζωή σου… Η ζωή μου.

Αυλαία. Χειροκρότημα…

Ο    Ρομπερτ Στράους υποκλίνεται στο κοινό, τακτοποιεί το μαγικό του ραβδάκι και το καπέλο του -που εδώ και μία ώρα ξεπηδούσαν ασταμάτητα ουράνια τόξα, κιθάρες, συνθις και  γλυκιές φωνές- και με κοιτάει για μια φορά ακόμη χαμογελώντας…

«Θα ξανάρθεις έτσι?» Με ρωτάει με αγωνία…

«Αυτό είναι το μόνο σίγουρο μαέστρο» λέω και ξαναβάζω το σι ντι του για μια φορά ακόμη…