Η βόλτα μου στον Ιανό ήταν αρκετά ικανοποιητική. Σε μια γωνία με προσφορές αρκετές εξαιρετικές εκδόσεις σε πολύ καλές τιμές περίμεναν υπομονετικά. Ενα μεγάλο πρόβλημα που έχω με τα βιβλιοπωλεία είναι οι τιμές τους που αρκετές φορές είναι εξωφρενικές, ενώ η σχέση τιμής-ποιότητας απλά δεν υπάρχει. Ετσι πάρα πολλές εκδόσεις είναι φτηνοδουλειές, κακοτυπωμένες και με στοιχειοθεσία και τυπογραφία απωθητική έως ανύπαρκτη.

Την προσοχή μου τράβηξε αμέσως το The Golden Age Of Advertising-the 70’s. Καλή δουλειά, ωραία εκτύπωση, πρόχειρη βιβλιοδεσία (κάτι που σημαίνει ότι θέλει προσοχή κατά την περιήγηση στις σελίδες του). Το περιεχόμενο είναι απίθανο με μια μεγάλη συλλογή καταχωρίσεων, ποστερς και εξώφυλλων δίσκων που σηματοδοτεί μια ολόκληρη δεκαετία. Το γνωστό ύφος των σέβεντις ξεχύνεται από τις σελίδες του μικρού μεγέθους λευκώματος και δεσμεύει αμέσως τη ματιά του αναγνώστη με τη χαρακτηριστική χρωματική επιλογή αυτής της δεκαετίας, την τυπογραφία της και τα προσεκτικά επιλεγμένα μηνύματα. Αρκετές καταχωρίσεις είναι πραγματικά μικρά αριστουργήματα καθώς η εμμονή στη λεπτομέρεια, η σύλληψη και η εκτέλεση της ιδέας, οι μικροεικονογραφήσεις και η άριστη τυπογραφία είναι χαρακτηριστικές βελονιές πάνω σε αυτόν τον περίεργο και ατίθασο καμβά του 1970.

Στον εξαιρετικά καλογραμμένο πρόλογο ο Steven Heller μας προειδοποιεί με τη φράση “οτι μπορεί η δεκαετία του 70 να μην ήταν τόσο ευρηματική και γεμάτη από καινοτομίες όσο η δεκαετία του 60 μας χάρισε όμως μερικά εξαιρετικά slogans τα οποία λειτουργούσαν με τη δυναμική του λεκτικού όπλου. Ομως με τον άτυπο δημιουργικό πόλεμο μεταξύ art directors και editors το κυρίαρχο μέσο ήταν η τηλεόραση και όχι τα έντυπα.”

Ενώ προσπαθώ με κόπο να σκαλίσω τις αναμνήσεις μου από εκείνη την εποχή και ανασύρω τη μεγάλη εικόνα του Marlboro Man να κυριαρχεί σε τηλεόραση, σινεμά και γιγαντοαφίσες το μάτι μου πέφτει στη σελίδα 27 όπου ο Orson Welles ποζάρει σε ασπρόμαυρη καταχώριση του Jim Beam με την κόρη του και με σλόγκαν “Generation gap? Jim Beam never heard of it”. Μέσα από τις 350 σελίδες του βιβλίου ξεπηδάνε με θράσος και άλλα ξεχασμένα brands: Jordache, Fu’s, Seagram’s, Kent μπερδεύονται και αναμιγνύονται μαζί με τη Φάρα Φώσετ και τον Γιουλ Μπρύνερ  χαρίζοντάς μου ένα παγωμένο στο χρόνο κοκταίηλ μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής που ναι μεν χαρακτηρίστηκε από την πολυχρωμία της και την αρκετές φορές εξώφθαλμη υπερβολή της αλλά χαρακτηρίστηκε επίσης και από μελανά ανεξίτηλα σημάδια στο σώμα της. Η δολοφονία του Αλντο Μορο το 1978, οι έντεκα νεκροί ισραηλινοί αθλητές στους Ολυμπιακούς αγώνες του Μόναχου το 1972 και αρκετές ακόμη κοινωνικές αναταραχές σε Ευρώπη και Αμερική έμπηξαν με δύναμη τα νύχια τους στις τεράστιες καμπάνες από πολυεστέρα.