Πως θα ήταν άραγε εαν δημιουργούσαμε μια μικρή κολεκτίβα από γραφίστες, ζωγράφους, φωτογράφους, αρχιτέκτονες και σχεδιαστές μόδας και καταθέταμε τις απόψεις μας ψηφιακά ή αναλογικά; Αυτές τις μέρες πολλές συζητήσεις με συναδέλφους και άλλους δημιουργικούς περιστρέφονται γύρω από το τέλμα το οποίο υπάρχει παντού και εμείς είμαστε βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό.

Εξαιρετικά ταλαντούχοι άνθρωποι έχουν σχεδόν ακουμπήσει στο περιθώριο του αστικού τρόπου ζωής και της καθημερινής σύμβασης για τον επιούσιο κάτι που σημαίνει ότι η τέχνη τους έχει παραγκωνισθεί κυρίως από τους ίδιους και αρχίζει να ξεφτίζει. Το πρόβλημα είναι γενικότερο και σαφώς δεν είναι τωρινό. Η επερχόμενη και αμφιλεγόμενη οικονομική κρίση που παρουσιάζεται ως τσουνάμι που θα χτυπήσει τις ακτές των πόλεων θα δημιουργήσει αυτή την ανάγκη συσπείρωσης μικρών πυρήνων που θα λειτουργούν αυτόνομα παρουσιάζοντας τις δουλειές τους απαλλαγμένες από κάθε είδους καθημερινές συμβάσεις.

Η τέχνη έχει πρόβλημα. Η εφαρμοσμένη τέχνη ακόμη περισσότερο καθώς αναμασά και μυρηκάζει οτιδήποτε έχει γίνει και το παρουσιάζει ως καινούριο, προσπαθώντας με κόπο να ισσοροπήσει σε ένα τεντωμένο σκοινί που κάθε στιγμή μπορεί να μετατραπεί σε θηλιά.

Είναι κοινό μυστικό που ψυθιρίζεται σε όλες τις συζητήσεις. Δεν υπάρχει καμμία πραγματική “κρίση”. Είναι απλά η ευκαιρία για να επαναπροσδιοριστεί η πίτα κάτι που σημαίνει ότι τα δεδομένα θα αλλάξουν εις βάρος των εργαζομένων που θα δουλεύουν περισσότερο και θα πληρώνωνται λιγότερο ενώ ταυτόχρονα ο ελεύθερος χρόνος τους θα μειώνεται στα απολύτως βασικά εκμηδενίζοντας  ουσιαστικά την επαφή τους με την τέχνη. Και αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου καλό και το συναντάς καθημερινά, στο λεοφωρείο, στο τραμ, στο μετρό, στο ταξί. Η κριτική έχει περιοριστεί στην ανάλυση μιας συγκεκριμένης διαφήμισης ενώ η διαφήμιση δεν είναι τέχνη αλλά τεχνική και όσο κρατάς τους πολίτες εσκεμμένα μακρυά από τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική, το θέατρο, την αρχιτεκτονική, τη φωτογραφία, την πρωτοποριακή μόδα τόσο οι πολίτες αφιονίζονται προσπαθώντας να καταναλώσουν όσο πιό πολλά μπορούν αλλά μη ξέροντας τι να τα κάνουν ουσιαστικά αυτοκαταστρέφονται.